Ik? Ja, Jij!

Bij de ander in de loop van de tijd en bij weer een ander door een val of een ernstige ziekte van een dierbare binnen het gezin. Een mantelzorger ben je van het ene op het andere moment. Vóórdat je dit goed en wel beseft zit je in de mallemolen van het leven “met zorg!”

Zware gesprekken volgen. De ziekenhuisbezoeken zijn niet meer te tellen, gepast onderwijs wordt gezocht, je verdiept je in aanpassingen om en rond het huis. Mijn metafoor: “Je krijgt het erbij als een jarenlange renovatie van een oude woning, je weet nooit wat je morgen weer tegenkomt!”

Dag en nacht bezig zijn met zorg en welzijn van je dierbaren. Dat trekt een wissel op een mens. Het gaat vaak ten kosten van jezelf en de leuke dingen van het leven. Het vormt je ook als mens.

Het geregel en het getouwtrek waarbij je vaak moet strijden als een instantie of een leger aan deskundigen volgens jouw visie niet de juiste conclusie heeft getrokken. Zorg voor een dierbare binnen het gezin is zwaar en elk gezinslid jong of oud zorgt mee.

De balans vasthouden tussen zorg en zorgeloosheid is soms ver te zoeken. Maar toch zijn de meeste zorgers zich niet eens bewust van het fenomeen mantelzorg, je doet wat je te doen staat, zet je schouders er onder en stopt daar met liefde je ziel en zaligheid in. Ook als er weer een operatie aankomt en er een jaar van revalidatie zal volgen bereid je je toch weer voor op het ergste en gaan jullie deze hindernis ook weer nemen. Ondertussen ligt je focus binnen je gezin en is je sociaal leven op een heel laag pitje gezet.

Eenzaamheid is een valkuil, waardoor je balans wordt verstoord. Blijf vooral je zorgen delen met een vriendin of een hulpverleners. Een wandeling een kopje koffie even stoom afblazen en weer doorgaan. Pas op jezelf koester je veerkracht en de liefde die je geeft. Dit doe je door goed voor jezelf te zorgen en op tijd hulp te vragen.

Tot ziens tot de volgende column,
Mantelmam, Anke Hos