Lot uit de loterij

“Mam, als wij nou een grote prijs winnen? Je weet wel zo’n lot uit de loterij? Dan koop jij zeker een medicijn waar Thijmen ‘gewoon’ van wordt?”

“Ja, dat is wel een idee!” hoor ik mezelf zeggen, na een korte stilte tegen mijn jongste. Die het best lastig heeft op het moment met zijn gehandicapte broer. Hij neemt liever geen vriendjes meer mee naar huis om te spelen. “Maar lief,” ga ik verder, “ook voor vele miljoenen kunnen we geen pilletjes kopen. Je broer ‘gewoon maken’ kan niet. Thijmen is en blijft zoals hij is, ook al wordt hij tachtig.” Het is even stil op de stoel naast me. “Met geld kun je spulletjes kopen geen gezondheid.” “Mmmmhhh, jammer!” Hij kijkt peinzend op van zijn kleurplaat en we kleuren in stilte weer verder.

Onderschat het niet. Er gaat veel om in die koppies van die kinderen van ons. Ze zijn vaak ook met ‘de zorgen’ bezig. Signaleren onze spanning en voelen wat er aan zorg bij ons als ouders speelt.

Thijmen en ik zitten weer in een behandelkamer van een ziekenhuis; dit keer de AMC afdeling revalidatie. Ik voelde de voorafgaande dagen al meer aanzwellende spanning in mijn lijf. Na zestien jaar een vertrouwt gezicht. Nu een nieuwe dokter. Het blijkt een lieve opgewekte kundige en – niet onbelangrijk – een geduldige arts te zijn. Na het doornemen van het dossier passen we samen met de instrumentmaker de opmaat te maken spalken voor de onderbenen van Thijmen. Ondertussen vertel ik dat we in het VU zijn geweest bij de arts van het scoliose-team, voor de kromming in zijn rug.

Weken later passen we de spalken met de revalidatiearts. Ze heeft ook de brief gekregen van de VU arts. Ze vertelt over scoliose gerelateerde ervaringen en drukt me met klem op het hart dat we ons niet te veel zorgen moeten maken. Het vertrouwen wat ze me gaf was zo bijzonder en uniek, dat er een zware last van mijn schouders leek te zijn gevallen.
Dit voelde echt als een lot uit de loterij, deze ontmoeting.

Altijd maar schipperen tussen zorg en gezin is balanceren waarbij je veel ballen tegelijk hoog moet houden. Jezelf verliezen in piekeren en je zorgen maken om alles wat is of nog komt is een valkuil. Slecht slapen en uitgeput raken liggen vaak op de loer. Koester je veerkracht.
De balans bewaren en voor jezelf zorgen is een hele kunst. Zie de kleine gelukjes met kansen in het moment. Even pas op de plaats maken! Vraag jezelf af: wat heb ik nu nodig? Samen iets leuks ondernemen of je rust pakken? Lekker bewegen met alle spieren in je lijf. Of even niksen. De natuur in of vanuit je stoeltje kijken naar de voorbij trekkende wolken. Luisteren naar de vogels of de wuivende rietkraag in de wind. Keramiek met je handen en hoofd bezig zijn met klei; een creatieve uitlaatklep kan heel helend werken. Kleuren en schrijven zijn ook fijn en dat blijf ik doen dat is wel zeker!

Tot de volgende column.

Mantelman, Anke Hos
Getrouwd met Richard en moeder van vier kinderen.