LIA OOSTHUIZEN (61)

Bij Hillegonda is 20 jaar geleden borstkanker geconstateerd. Een jaar later, in 1997, overleed haar man. Op dat moment is de mantelzorg voor Hillegonda begonnen. Dat was eerst nog een wederzijdse vorm van hulp, omdat Hillegonda ook op de kinderen van Lia paste, maar inmiddels passen de kinderen van Lia zelf ook op Hilly, zoals ze liefkozend wordt genoemd.

“Die zijn geweldig hoor, die kinderen”, zegt Hilly. ”Er is er één van twintig en die heeft laatst anderhalf uur met mij over de rommelmarkt gelopen. In de rolstoel, ik. En er is er één die studeert en die komt hier altijd studeren.”

“Ja, komt ‘ie hier lekker rustig bij Oma zitten, krijgt ‘ie koffie enzo.” vult Lia aan, “En er worden klusjes gedaan voor Oma.” 

“In het begin was de hulp minder fysiek en meer psychologisch van aard. Nu is het eigenlijk steeds meer praktische hulp en daarmee is het ook wel zwaarder geworden.” zegt Lia. “Het is anders geworden.”

“In het begin wastte ik niet voor d’r. Dat kon ze nog zelf. Nu was ik voor d’r. De boodschappen deed ik al vrij snel. En nu zijn er dingen, die kan ze niet meer. Een doos van boven halen. De was ophangen dus. Kranten in de vuilnisbak. Vuilnisbakken buiten zetten. Bedenk het maar. Ze kan zelfs geen pak suiker open maken, of een pak koffie.” Vervolgt Lia. “Zo ongemerkt worden het heel veel kleine dingen. “En ik word zelf ondertussen ook wat ouder, dus het wordt allemaal wel steeds zwaarder, ja.”

“Maar grenzen trekken doe ik niet. Je weet wel dat er steeds meer bijkomt, maar ik heb voor mezelf zoiets van ‘dit gaan we redden’. En dat doen we gewoon hier, tenzij het echt niet anders kan. Het huis is er geschikt voor, dus we gaan het zo lang mogelijk proberen vol te houden.”

“Weet je wat het ook is,” vult Hillegonda aan, “als je gaat verkassen, ga je vaak geestelijk erg achteruit. Dus wat ik dan nog doen kan, doe ik. En dan denk ik wel eens ‘je zou weleens gezellig een praatje met iemand willen maken, maar ik heb het er eigenlijk veel te druk voor.”

“Ze krijgt natuurlijk een heleboel keren per dag aanloop.” legt Lia uit. “Ik kom al twee   keer per dag. Vaak komt één van die jongens even leren. Die andere komen dan niet dagelijks, maar wel regelmatig. Dan heeft ze ook nog d’r therapie, één keer in de week. De tuinvrouw komt heel regelmatig.  Dat laten we doen. De huishoudelijke hulp, die één keer in de veertien dagen komt…. Ga zo maar door. Je hebt heel veel hulp van verschillende hulpbronnen.“

“Maar zij zit natuurlijk toch altijd te wachten.” vervolgt Lia. “Je doet nooit genoeg. Alles wat zij niet kan, waar ze op moet wachten… Ik loop de deur uit en zij denkt ‘Potverdorie, die krantenbak is nog steeds niet geleegd’. En ja, dus het is wel eens een beetje snibbig. Maar aan de andere kant weet ik ook wel dat ze het wel waardeert wat ik doe.”

“Het is net een huwelijk. Je hebt een bepaalde verbintenis met elkaar. En ik weet dat zij compleet afhankelijk is van mij in bepaalde dingen. En dat legt ook een bepaalde druk op je.” aldus Lia.

“Zo ga ik niet lang op vakantie, achter mekaar. Ik ben dit jaar twee keer vier dagen geweest. Nou ja, goed; dat is te overzien. Dan weet ik ook dat één van de kinderen hier is. Dat moet je organiseren.” 

“Maar als je langer gaat… mijn moeder raakt in paniek en ik zit zelf ook niet rustig. Dat kan gewoon niet. Dus je mist wel wat, maar aan de andere kant heb ik mijn moeder nog. Dat geeft natuurlijk ook wel eh, ja, een bepaald plezier.”

“Het zijn keuzes die je maakt. Je kunt zeggen: ‘het geeft een bepaalde last dat je zo oud wordt, maar ja: je hebt mekaar ook nog’. Je leven loopt zo. Je hebt niet in de hand hoe oud je ouders worden. Ik stem mijn leven daar op af. Andersom kan niet.” vervolgt Lia.