NEL WEZEL (75)

Nel Wezel (75) en haar man Anthonie (80) redden het nog steeds samen. Na een leven vol mantelzorg! In de woonkamer in Wormerveer beschikken zij allebei over een speciale stoel. Dat zit comfortabel en de hoge, elektrisch verstelbare zitting vergemakkelijkt het opstaan.

In hun lange levens hebben Nel en Anthonie altijd veel voor anderen gezorgd. ‘Het begon 35 jaar geleden’, zegt Nel: ‘toen de man van mijn zus overleed. Zij bleef achter met drie kinderen. Wij sprongen twee jaar lang bij in de weekenden en hadden er met drie kinderen bijna een gezin bij! Dat deed je gewoon. Mantelzorg? Dat hele woord bestond nog niet.’
‘We kochten een hele grote bank, waar we allemaal op konden zitten. En in de zomer zaten we met z’n achten in een caravan voor vier personen. In die tijd zag ik door alle drukte weleens zwarte sterretjes. Het bracht frustraties, want het was eigenlijk allemaal teveel voor ons. Maar je dwingt jezelf om door te gaan.’

Demente moeder
Daarna heeft Nel ook nog intensief voor haar demente moeder gezorgd. ‘Wel was het een andere tijd dan nu. Je kwam sneller in een tehuis, wat ook zorgen scheelt. Toch heb ik veel voor haar gezorgd en haar veel bezocht. Eerst in Oostergouw, daarna in de Noordse Balk.’

Relativeren en kiezen voor jezelf
Toen volgde een periode van opvang van de kleinkinderen. ‘De man van mijn dochter kreeg een ongeluk. Wij haalden hun drie kinderen om 6:45 thuis op en brachten ze dan ook op tijd naar school. Toen heb ik geleerd te relativeren. Ook ben ik heel bewust activiteiten voor mezelf gaan kiezen. Ben lid geworden van een klaverjasclub. Daarnaast schilder ik graag met waterverf. Boven hangen alle muren vol. Ik geef graag de volgende tip mee: zoek op tijd ontspanning als mantelzorger. En… eerlijk is eerlijk, we hebben er ook een hoop voor terug gekregen. Theaterkaartjes, cadeautjes, noem maar op.’

Niet thuis blijven
‘Vanaf zijn zestigste kostte het lopen steeds meer moeite voor mijn man. Het begon met een versleten rugwervel, daarna volgde bloedvatvernauwing. Na een dotterbehandeling kreeg hij thuis een bloeding, dat was heftig. Daarna ging het beter. Maar nu kan hij nog maar honderd meter lopen, dan is het over. Op een gegeven moment viel hij veel. Dan bleef ik uit angst thuis, maar dat doe ik niet meer.’

Humor
Anthonie vult aan: ‘Ik heb ook last van psoriasis, een huid-aandoening. Als het heel erg wordt, smeert Nel mij van boven tot onder in met zalf.’ Nel, lachend: ‘Daar hebben we samen wat op bedacht. Ik kan moeilijk bukken, dus dan gaat hij op de trap staan, steeds een tree hoger. Dan kan ik er goed bij, dat gaat prima! Haha, zo hebben we het samen steeds gered met een beetje humor erbij, als het even niet ging.’

‘Hij rijdt auto’
Regelmatig moet Anthonie naar het ziekenhuis. Ze gaan dan samen met de auto; Anthonie kan nog wel rijden. ‘Soms gaan we naar de pier in IJmuiden. Ik wandel dan heen en weer en hij blijft in de auto zitten. Verder kunnen we niet veel meer samen, maar we mogen graag scrabbelen. Dat is ook goed voor het hoofd’, besluit Nel lachend.