“Zonder presentiemedewerker Karin, zou ik in een zware crisis terecht gekomen zijn”
Mensen denken bij eenzaamheid vaak aan senioren maar er zijn groepen die over het hoofd worden gezien. Zoals mensen met een psychische aandoening die zelfstandig in de wijk wonen en zich daar heel alleen voelen. Karin is als presentiemedewerker van Sociaal Wijkteam Wormerveer in de wijk aanwezig om preventief en signalerend te werken. Dat doet zij met zorgvuldige aandacht en zorg voor de bewoners.
Tijdens haar werk komt Karin veel mensen met psychische problemen tegen die eenzaam zijn. “Deze groep is echt onderbelicht,” vertelt ze. Maxime* is één van deze mensen, ze heeft PTSS (Posttraumatische stressstoornis) door verschrikkelijke gebeurtenissen uit jaar jeugd. Vanaf haar zesde levensjaar heeft ze meerdere trauma’s opgelopen die haar leven nog steeds op een verschrikkelijke manier beïnvloeden. Het gaat periodes lang goed, maar ze kan de grip op haar leven zomaar verliezen. In een tijd dat het goed ging, werkte Maxime bijvoorbeeld in een buurthuis en had ze veel sociale contacten, maar toen haar moeder overleed brokkelde alles af.
Maxime belandde in een zware depressie waardoor ze dagen lang op de bank zat. “Als ik in militaire dienst PTSS had opgelopen zou er misschien meer begrip zijn,” zegt ze terneergeslagen. Toen ik de verkeerde medicatie had, heb ik in de buurt voor overlast gezorgd. Later ben ik heel open geweest, ik heb verteld dat ik mijn eigen oorlog voerde tegen meerdere daders, maar ze begrijpen het gewoon niet. Mensen zien een ‘gezond’ persoon thuis zitten en hebben direct allerlei vooroordelen, ik voel me bekeken. Toen ik een aanval had, belden de buren meteen de politie.”
Toen het nog goed ging, vroeg Maxime een indicatie aan voor dagbesteding bij het Sociaal Wijkteam. Helaas stortte ze lichamelijk in voor de indicatie rond was. Haar casemanager heeft er toen voor gezorgd dat er iemand kwam waar ze mee kon praten en zo kwam Karin in haar leven. Ze kampte op dat moment met ondervoeding en depressie. ”Ik heb een signalerende rol en probeer een vertrouwensband met de mensen op te bouwen,” vertelt Karin. Ze is een maatje, maar ook iemand met een professionele achtergrond die de weg weet en iets kan doen.
Rust
Karin stelt zich niet autoritair of afstandelijk op en kijkt naar de gezonde kant van mensen. “Iets wat voor de één heel gewoon is, kan voor iemand anders heel moeilijk zijn. Ik kijk naar wat iemand kan en beweeg daar in mee. Maxime is gelukkig te goed voor beschermd wonen maar af en toe redt ze het niet alleen. Op sommige momenten hangt ze tussen wal en schip. Haar stemmingen wisselen waardoor ze het ene moment iets kan en het andere niet,” legt Karin uit.
Maxime is redelijk stabiel, haar trauma’s zijn in kaart gebracht en Karin brengt rust in haar leven, “alleen al het feit dat ik er niet alleen voor sta,” vertelt ze. Karin kijkt naar praktische dingen en er is ruimte voor emotionele steun. “De klik was er meteen en het is belangrijk dat ze het fijn vindt dat ik kom. Mensen als Maxime hebben wat meer tijd nodig.” Maxime knikt bevestigend. Haar situatie is enorm verbeterd, mede doordat Karin de tijd nam om echt naar haar verhaal te luisteren.
Toekomst
“Ik voelde de bodem letterlijk onder me vandaan zakken, zonder Karin zou ik in een zware crisis terecht gekomen zijn.” Toch zijn en waren er ook mooie mensen en gebeurtenissen in haar leven en daar houdt Maxime zich aan vast. Ze eet en verzorgt zich weer en werkt in huis en in de tuin. Op dit moment zoekt ze samen met Karin naar een geschikte dagbesteding. “Ik heb weer een doel in mijn leven, nu ik eenmaal op gang ben merk ik dat ik zelf steeds meer kan oppakken en als er iets aan de hand is dan is Karin dichtbij.”
*In verband met privacy overwegingen is in dit verhaal voor een fictieve naam gekozen.
